Matka Boża (zawsze ta z Fatimy ze względu na położenie, wysoko na wiązie, ale inna, ponieważ ma popielaty płaszcz, prawie pokutny, i trzyma książkę również pokrytą popielatą szarością) patrzy z twarzą smutku zawsze na wschód, ale na ziemię. Pierwszego i drugiego dnia o nic jej nie pytam. Ale trzeciego tak. Odpowiada mi: "Patrzę na więzienie, w węgierskiej celi. Patrzę na sługę mojego Syna i modlę się za niego... Ale mniej przykre jest dla mnie patrzenie na cierpiących niż bycie obecnym, nawet bez patrzenia na nich, na inne serca osób konsekrowanych, które cierpią tylko z powodu własnej złej woli... Modlę się także za nich, ale... ile mnie to kosztuje! Jak słowa1 wypowiedziane do zdradzieckiego Apostoła w piątek rano. Moje ostatnie i bezużyteczne słowa do nieskruszonych... Noszę za to szaty pokuty. Włożyli żałobę na Matkę, uwierz... A ja trzymam to w rękach (wskazuje na księgę), aby oczyścić ją z ich pyłu, który sprawił, że stała się tak szara" i płacze.
1 słowa, które można przeczytać w "Ewangelii tak, jak została mi objawiona", fragment 10 rozdziału 605.