Zdjęcia są przynoszone do mnie, abym mógł napisać na nich dedykację. Krew napływa mi do serca ze wzruszenia, gdy widzę ją, moją Madonnę, taką, jaką widziałem ją przez lata i której nigdy, pomimo wielu badań, nie znalazłem na zdjęciach... Każę ją powiększyć, aby nawet gdy jej nie ma, moje oczy widziały jej podobiznę. Przynajmniej to. Umieszczę ją tam, gdzie widzę, jak mi się ukazuje, by zejść do mnie swoim słodkim krokiem.