Jezus mówi: "Powiedziano wam[624] powód, dla którego Betlejem było predestynowane ze wszystkich miast Judy do przyjęcia Zbawiciela. Wielkie nie tyle z powodu śmierci Racheli i berła, które przyszło do niego wraz z rodem Judy[625], ale z powodu przyjęcia prawdziwego Króla, na którego wszystkie narody, aż do końca czasów, będą patrzeć albo z bezgraniczną miłością, albo z równie bezgraniczną nienawiścią. Oczekiwany przez narody, którego berłem jest krzyż, którego prawem jest miłość i przebaczenie, którego dziełem jest odkupienie, tam, gdzie Rachela umarła, rodząc syna swego smutku i dając Jakubowi syna tak drogiego jak prawica mężczyzny, miał wyjść od Tej, o wiele większej niż Rachela w zasługach i smutku, która nie została matką przez cielesną pracę, ale przez dzieło Ducha Świętego i z woli Przedwiecznego urodziła swego Jednorodzonego Syna wbrew jej ludzkiej myśli. Dziewicy, która nigdy nie myślała o macierzyństwie, został dany Syn. Chleb posłuszeństwa został złamany przez Maryję, zanim został złamany przez Jezusa, który, podobnie jak Ojciec, nie zmusza swoich do posłuszeństwa, ale prosi ich o przylgnięcie do miłości, aby dać im siebie. W ten sposób Maryja urodziła Mesjasza, Mistrza świata, który pozostanie w swojej ziemi (Palestynie), dopóki winna ziemia nie odrzuci Go od swego łona, czyniąc Jego szaty barwionymi nie krwią winogron, ale Jego Boską Krwią. Wtedy Syn Człowieczy wstąpi do nieba, wychodząc z grobu jak kamień rzucony z łuku. Ale biada temu miejscu, które Go odrzuci, i biada tym morderczym sercom! Za wszystkie spustoszenia wyrządzone Świętemu będą one spustoszone, a pod nazwą zabójstwa przejdą do historii na wieki. Zrodzony jako Syn Boży od dni wieczności, zrodzony jako syn człowieczy od czasu wyznaczonego przez Boga, nie będzie rządził szatą i koroną ludzkiego panowania. Ale jeśli w ziemi judzkiej nie będzie panował i jeśli ziemia judzka potraktuje Go jako złoczyńcę, to przysięgam wam, że jego królestwo przyjdzie także na nią. W jego prawicy zgromadzę wszystkie rody, bo wszystkie odkupił mój Syn, wybierając spośród nich tych, którzy pragną Prawdy. Król, którego panowaniu nie będzie końca, będzie panował w wieczności i we wszystkim, co jest, kogo postawiłem u jego przebitych stóp, z jego mocą miłości. I błogosławieni ci, którzy z miłości do Niego nawrócą się lub pozostaną Mu wierni do końca. Razem z Nim odziedziczą ziemię, a pokój, którego On jest Stwórcą, będzie ich dziedzictwem na wieki wieków. Tutaj również[626] zdaję sobie sprawę, gdy czytam pismo, że przemawia nasz Ojciec. Jest godzina 9 rano. Drugi fragment, ten z 29, napisałem wieczorem, pośród okropnych cierpień, które torturowały mnie przez cały dzień, a których kulminacją był duszący kryzys o 18:00. Od wczesnych godzin nocnych Jezus trzymał mnie w swojej mocy: odkąd powiedział mi: "Szukaj punktu 70 tygodni". Zapewniam cię, że cierpiałem z tego powodu również w ciągu dnia. Byłem jak we śnie. Inni też to zauważyli. Nie mogłem doczekać się nocy, ponieważ czułem, że Jezus czeka na tę godzinę, aby przemówić. Ale byłam tak zmęczona, że wyznaję wam, jak na spowiedzi, że pisałam tylko siłą, którą Jezus dał mi słowo w słowo. Spałam na stojąco, z zamkniętymi oczami. Jak tylko skończyłam, zamknęłam zeszyt, nie zajmując się niczym innym, i dopiero dziś rano zrozumiałam sens tego, co napisałam w głowie. Dobry Jezu! Ależ musiałem być zaspanym sekretarzem! Ale jeśli On jest szczęśliwy... Ale zauważ też: nie ma żadnych wymazań ani pominiętych słów, z wyjątkiem jednego na drugiej i jednego na trzeciej stronie i na czwartej. To znak, że jeśli wszystko było wyczerpane, nawet duch, do tego stopnia, że nie mogłam cieszyć się słowami Jezusa, Jego siła prowadziła moją rękę.
[624] miało mieć miejsce 26 listopada; predestynowany w Micheasza 5: 1-5, do którego odnosi się notatka pisarza obok daty; śmierć Racheli wspomniana w Rodzaju 35: 19-20.
[625] Juda może również oznaczać Dawida, ponieważ pisarz nałożył na siebie te dwa imiona. Betlejem należało do plemienia Judy i było ojczyzną Dawida.
[626] Również tutaj, jak 24 listopada.