Moje urodziny! Jakże pełne niepokoju! Dla Pauli, dla Matki Teresy, która jest chora, dla mnie... Pociesza mnie Święta Obecność, a potem, wieczorem, pojawienie się św. Teresy, która również przyszła wieczorem 12 lutego, z różą już nie w prawej ręce, ale w lewej, a prawą ręką macha do mnie, abym wstał, wesoły i uśmiechnięty jeszcze bardziej wesoło niż w objawieniu z 1 lutego, jak sądzę. Jak ona się uśmiecha! Potem, po zmroku (po 22.30), gdy Marta śpi, a ja, nie mogąc znaleźć odpoczynku, czytam stary numer "Civiltà Cattolica" (podarowany mi wczoraj przez Berardiego2 po dyskusji między nami o Kościele, dla niego, komunisty, do zestrzelenia z powodów, które znalazł w artykule w "Civiltà Cattolica"...) - nic nie rozumiem, ponieważ mój umysł jest zmęczony i daleki od linii, które skanuję oczami - oto Dzieciątko Jezus z Lisieux, z klasztoru, tego widzianego w styczniu3. Ale nie ma zimnej, kłującej kuli w swoich pięknych małych dłoniach, jak tej zimy, ale ma złotą różę w palcach, podobną pod każdym względem do tej z jego Teresiny. I śmieje się, szczęśliwy, szczęśliwy, przywołując mnie kwiatem i małą rączką, abym poszedł tam, do Niego... I nie jest noc, jak w zimowej wizji. Ale jest dzień. Ciepły wiosenny dzień. Dziedziniec klasztoru jest radosny od słońca. Słońce rozciąga się aż pod ganki, ponad dachówki, aż pod małą półkę, na której jest Jezus. Wszystko jest spokojne i świąteczne. Och, gdyby mi powiedziało, że noc się dla mnie skończyła i nadeszło światło, że łaska się dokonała. Jakże spokojny jest klasztor! Spokojny i pogodny... Chciałabym tam być... i po prostu być małą siostrą Teresy z Lisieux....
1 lutego, dokładnie 2 lutego 1946 r.
2 Berardi odpowiada nazwisku Franco Berardi, z Mantui, przez kilka miesięcy najemcy domu Valtorty z rodzicami. Z pewnością jest on "Mantuańczykiem" z pisma z 2 września 1945 r. i "młodym mężczyzną" z pisma z 8 września.
3 widziano w styczniu, a konkretnie "wieczorem między 2 a 3 stycznia 1946 r." oraz 4 stycznia następnego roku.