Boskie wezwanie wyrywa mnie ze snu na tę krótką lekcję Ducha Świętego: "Im bardziej dusza jest dzieckiem Bożym, zgodnie z teologiczną koncepcją św. Pawła Apostoła (c. 8 v. 14), tym bardziej troszczy się o podążanie za radami Ducha Świętego, który nigdy nie wzbudza w dzieciach Bożych nieosiągalnych pragnień (c. Galacjan c. 5, w. 17) i modli się w tobie, wołając: "Ojcze", wiedząc, że Ojciec wie, czego chce Miłość, wstawiając się w imieniu świętych, to znaczy zgodnie z Jego pragnieniami miłości, ponieważ miłość rozpala ziemię (Rz 8, w. 26-27 i Ga 4, w. 6). Dusza córki Boga bierze od swego Ojca tę boską cechę: szybką i przezabawną troskę o czynienie tego, co dobre. Miarą osiągniętego synostwa jest gotowość, z jaką dusza wykonuje Boskie natchnienia, bez zastanawiania się, czego mogą one wymagać od ludzkiego stworzenia pod względem wysiłku i być niebezpieczne dla cielesnej jednostki. W rzeczywistości dusza, która jest dzieckiem Bożym, jest już jak gwiazda wystrzelona w niezmierzony ogrom niebiańskich przestrzeni, aby dotrzeć do swojego miejsca i utwierdzić się w nim: w Bogu i nic nie może powstrzymać jej biegu miłości. Moja radość niech będzie w tobie".