Jezus mówi: "Kochajmy, umiłowani, i mówmy o miłości, bo nic nie jest słodsze dla tych, którzy kochają, niż to. Odkupieni z Ewangelii,[602] jak trzej magowie, którzy adorowali moją wcieloną Boskość, uniżyli trzy dary u moich stóp: serce przez płacz, ciało przez włosy, umysł przez perfumy. Ty również musisz dać wszystko, nie zatrzymując niczego dla siebie, nawet tchnienia życia. "Potężne wody nie gaszą miłości - a potoki jej nie przytłaczają. Gdyby ktoś miał oddać całą substancję w zamian za miłość, popadłby w wielką pogardę. Wody, które mają ugasić miłość, dają wszystkie rzeczy życia, troski, a nawet potrzeby. Potoki, z woli innych, które próbują powstrzymać ducha przed całkowitym oddaniem się Bogu. Ale prawdziwy kochanek nie bierze pod uwagę tych pierwszych i nie boi się tych drugich. Ponad wszystko, co stanowi troskę o życie innych, stawia to, co jest jego żywotną koniecznością: kochać swojego Boga. Duch pochłonięty, rzec by można: "pochłonięty" Bogiem, żyje już projektowany poza to, co stanowi "życie" dla innych. On, święty obalacz ludzkich wartości, widzi tylko jeden cel do osiągnięcia: interes nie własny, ale Boży; interesuje go tylko jedna rzecz: podbić Życie, nie biorąc pod uwagę biednego ziemskiego życia, które jest kwiatem, który trwa niewiele na łodydze. Łagodny, ponieważ jest już jednym ze swoim Bogiem, staje się lwem, gdy musi bronić tego swojego skarbu, a prześladowania rodzinne i społeczne nie przytłaczają tego nie troszczącego się ducha, ale raczej, jak strumień wzburzonego morza, niosą go szybko do brzegu, do serca Boga. O błogie męki moich kochanków, tych znawców i smakoszy Prawdy, którzy, jak autor Kantyku, mówią, i to nie próżnymi słowami, ale prawdziwymi słowami całego życia przeżytego i pochłoniętego w tym celu, że nawet gdyby ktoś miał oddać wszystko, co posiada, aby podbić Miłość, i tak dałby niewiele, ponieważ nawet dar ziemskiego dnia jest błahą monetą w porównaniu z posiadaniem Miłości, która jest nieskończona. Dajcie Mi więc wszyscy, bez zastrzeżeń. Żelazo, które topi się w tyglu, wychodzi piękniejsze. Dusza, którą miłość topi i pochłania, odradza się jako kwiat wieczności w niebiańskich łożach. Tam cię pragnę. Ale najpierw musisz jeszcze przejść dzieło naszych dwóch miłości: twojej jako stworzenia dla Mnie, Mojej jako Boga dla ciebie. Kiedy te dwa gwałty dokonają w tobie rabunku całej twojej jaźni, wtedy przyjdę, aby poprowadzić cię do Pokoju".
[602] odkupieni z Ewangelii, wspomniani w poprzednim "dyktandzie"; magowie, opisani w Ewangelii Mateusza 2, 1-12. Cytat w następnym akapicie pochodzi z Pieśni nad Pieśniami 8, 7.