Nadprzyrodzona radość, radość, której nie można opisać, która prawie by zabiła, gdybyś nie przekazał wraz z darem nadprzyrodzonej siły zdolnej udźwignąć tę ogromną radość z posiadania Ciebie w Twoim łonie, pośród lnu, tak jak Maryja miała Cię w Grocie Betlejemskiej, błąkającego się Noworodka... I współczucie, które nadal jest ekstazą, choć nasyconą bólem i łzami, posiadania Cię na moich kolanach, martwego, w Twoim smutnym wizerunku Uśmierconego, tak jak Twoja Matka miała Cię u stóp Krzyża... Dziękuję Ci, Panie. Nie jestem godzien tych łask Bożych... Ciepło Twego różowego Ciała Dzieciątka dotarło do mego serca. Drogie moje Dzieciątko Jezus! Całuję Cię w Twe delikatne ciało, w Twe maleńkie rączki, w Twe stópki tak małe i różowe, w Twe maleńkie oczka i usteczka, tak niewinne, och! tak niewinne! I lód Twego ciała ciężkiego śmiercią, czerwonego od krwi, posiniaczonego biciem, i niewiedza, gdzie Cię pocałować, by nie wpaść na którąś z Twoich ran lub siniaków, i płacz tylko nad Tobą... Nawet ten mróz Twego zgaszonego ciała trafiał do mego serca... Czy czułeś płomienie mej współczującej miłości, która chciała dać ciepło Twemu zmarzniętemu ciału?