Co za piekielna noc! Wydawało się, że po ziemi krążą demony. Kanonady, grzmoty, błyskawice, niebezpieczeństwo, strach, cierpienie z powodu bycia na łóżku, które nie było moje, a pośród tego, jak kwiat cały biały i słodki pośród płomieni i udręk, obecność Maryi, trochę bardziej dorosłej niż we wczorajszej wizji, ale wciąż młodej dziewczyny, z jej blond warkoczami na ramionach, jej białą sukienką i jej łagodnym, zebranym uśmiechem: wewnętrznym uśmiechem, zwróconym w stronę chwalebnej tajemnicy, którą zgromadziła w swoim sercu. Spędziłem noc, porównując jej elegancki wygląd z dzikością, która jest na świecie, i ponownie myśląc o jej słowach z wczorajszego poranka, pieśni żywej miłości, z nienawiścią, która się rozdziera... Dziś rano, w ciszy mojego pokoju, jestem świadkiem tej sceny. [Po tym następuje rozdział 11 dzieła EVANGELO, który zawiera powyższy fragment. Rozdziały od 12 do 15 tej samej pracy następują 4, 5 i 6 września].