Wieczorem w czwartek 8 marca, po napisaniu tak wiele o Ostatniej Wieczerzy1, zadaję sobie pytanie, jak mogę tak dobrze zrozumieć, podczas gdy Jezus mówi, najbardziej niejasne rzeczy. I mówię sobie: "Czy tak będzie dla innych?". Przez innych rozumiem mistyków i mistyków tych 20 wieków chrześcijaństwa, lekarzy itd. itd. Słyszę głos mówiący do mnie i nadchodzi wielka radość. Byłem daleki od radości, ponieważ ból ostatnich godzin Jezusa dotyka mnie i miażdży mnie aż do fizycznego cierpienia. On mówi: "Czy wiesz, kim jestem?". Ale ja nie wiem. Czuję tylko pokój i widzę tylko czyste, księżycowe, piękne światło, w postaci ciała, ale tak niematerialne, że nie rozróżniam. "Jestem Catherine". Mówię do siebie: "Och! Pięknie! Ostatnim razem miała inny głos! To jest krystaliczny głos, młody, ostry; ale nie ma nic wspólnego z pięknym głosem świętej ze Sieny". "Nie jestem tą, o której myślisz. Ona również jest uczona przez Boską Mądrość. Ale ja jestem Katarzyną Aleksandryjską2. Męczennicą Chrystusa. I chronię cię. Mówię ci, że wszystko w nas również stało się światłem pod wpływem światła Jezusa. Nie przez ludzkie studia, ale przez nadludzką pracę staliśmy się uczonymi Pana. Kochać Go w ten sposób. Aby Mu służyć w ten sposób. Chwalić Go w ten sposób. I uczynić Go kochanym, służącym i chwalonym przez tę doktrynę, która przyszła z góry i która, po ludzku niezrozumiała w swoich najwznioślejszych częściach, oto była tak prosta jak słowo dziecka, jeśli usłyszeliśmy ją, będąc z Nim: Oblubieniec. Żegnaj. Odpowiedziałem ci. Kocham cię. Jesteś małą siostrą. Niech Trójjedyna Miłość będzie z tobą. Światło przygasło, a głos ucichł. Nic więcej. Zasnęłam zadowolona z nowego przyjaciela z Nieba.
[Z datą 10-18 marca 1945 r. następują rozdziały 126-133 dzieła THE EVANGELO. W innym zeszycie zapisano, datowane na 8, 9 i 16 marca 1945 r., rozdziały 597, 600 i 602 tego samego dzieła].
1 Ostatnia Wieczerza, który odpowiada długiemu rozdziałowi 600 głównego dzieła, na początku którego pisarz umieścił datę 9 marca.
2 Katarzyna Aleksandryjska, męczennica za panowania cesarza Maksencjusza na początku IV wieku, święta. "Wizja" drugiej Katarzyny, świętej ze Sieny, datowana jest na 9 listopada 1944 roku.